वोङ कार-वाईको फिल्म भूलभुलैयामा, डेज अफ बिइङ वाइल्ड हङकङको सामूहिक स्मृतिमा रहेका अनिवार्य घाउहरूलाई प्रतिबिम्बित गर्ने भाँचिएको प्रिज्म बनेको छ। जब म्यागी चेउङको पात्र सु लिजेन ओसिलो भुइँमा अप्रिलको सेकेन्ड गन्दै थिइन्, र जब लेस्ली चेउङ ऐनामा आफ्नो प्रतिबिम्बमा एक्लो चा-चा नाच्दै थिइन्, अनगिन्ती प्रशंसकहरूले आध्यात्मिक टोटेमको रूपमा मानिने यो कृतिले लामो समयदेखि साधारण भावनात्मक उलझनहरू पार गरिसकेको थियो र अस्तित्वको सारको बारेमा दार्शनिक कथा बनिसकेको थियो।
खुट्टा बिनाको चराको रूपक: अस्तित्ववादको दृष्टिकोणबाट भूमिका व्याख्या
लेस्ली चेउङले खेलेको जू जाइ हङकङ फिल्मको इतिहासमा सबैभन्दा जटिल पात्रहरू मध्ये एक हो, र उनको मनोवैज्ञानिक संरचनालाई लाकानको मिरर सिद्धान्तबाट व्याख्या गर्न सकिन्छ। धर्मपुत्र आमाको बैठक कोठामा रहेको सुनौलो घेरा भएको ड्रेसिङ ऐना (जुन फिल्ममा नौ पटक देखिन्छ) ले पात्र सधैंको लागि झूटो आत्म-पहिचानको ऐना चरणमा फसेको संकेत गर्छ। आफ्नी जैविक आमाको खोजी वास्तवमा "वास्तविक संसार" को एक हताश स्पर्श हो। फिलिपिन्समा चर्को घाम मुनि काँटेदार तारको दृश्य मनोविश्लेषणमा "दर्दनाक वास्तविकता" को दृश्य प्रस्तुति हो।
जू जाईको आत्म-निर्वासन आप्रवासीहरूको शहर हङकङको पहिचानको चिन्तासँग मेल खान्छ। आफ्नी जैविक आमा खोज्नको लागि उनको निरन्तर यात्रा औपनिवेशिक प्रजाहरूको आफ्नो सांस्कृतिक मातृभूमिप्रतिको अनन्त प्रश्न जस्तै हो। वोङ कार-वाईले परम्परागत कथाहरूलाई ढिलो गतिमा विघटन गर्छन्, पात्रहरूलाई साँघुरो लिफ्ट र कहिल्यै नरोकिने घडीमा फसाउँछन् - सु लिजेनले बारम्बार पुछ्ने सिसाका झ्यालहरू, चाओ जाइले कहिल्यै नमेटाउन सक्ने वर्षा, र मिमीको छेउको जलन जुन कहिल्यै राम्ररी कंघी गर्न सकिँदैन, यी दोहोरिने कार्यहरूले अस्तित्ववादी बेतुका थिएटर बनाउँछन्। फिलिपिन्सको प्लेटफर्ममा जब जू जाईले "मलाई जे सम्झनु पर्छ त्यो म सधैं सम्झनेछु" भने, स्मृति र बिर्सने द्वन्द्वात्मकता उपनिवेशमाथि झुण्डिएको डेमोक्लेसको तरवार बनेको छ।
टोनी लेउङको तीन मिनेटको एकल अभिव्यक्तिको अन्त्यमा वोङ कार-वाईले गाडेको टाइम क्याप्सुल हो। सावधानीपूर्वक सजाइएको नङ भएको यो मानिस आह जूको पुनर्जन्म भएको भूत र हङकङको भविष्यको आध्यात्मिक संकेत दुवै जस्तो देखिन्छ। जब टोनी लेउङ चिउ-वाईले सानो अटारीमा पौराणिक कपाल कोर्ने दृश्य पूरा गरे, यो "खुट्टा नभएको चरा" २८ वर्ष पछि पनि एसियाली फिल्महरूको आकाशमा घुमिरहेको थियो। यसको छाया हिरोकाजु कोरिडाको "एयर डल" र बी गानको "रोडसाइड पिकनिक" मा प्रक्षेपित गरिएको थियो, जुन विश्वव्यापीकरणको युगमा एक अनन्त आध्यात्मिक टोटेम बन्यो। ब्लु-रे डिस्कको डिजिटल रूपमा पुनर्स्थापित संस्करणमा, हामी अझै पनि फिल्मको दानाको बीचमा लेस्ली चेउङको स्पेनिश गुनगुनाउने आवाज सुन्न सक्छौं, जुन सम्पूर्ण पुस्ताको उदासीन कोड हो।
लेखकको फिल्मको व्यावसायिक सफलता
त्यो वर्ष बक्स अफिसमा असफल भए तापनि, मध्यरातमा प्रदर्शनमा आएको फिल्मको कल्ट स्थितिले गोल्डेन हार्वेस्टलाई आफ्नो रणनीति परिवर्तन गर्न र लेखक फिल्महरूलाई समर्थन गर्न प्रेरित गर्यो। यसको अनौठो "नो-स्क्रिप्ट सुटिङ" मोड (सम्पूर्ण फिल्मले वास्तवमा केवल २३ पृष्ठको स्क्रिप्ट प्रयोग गरेको थियो) ले स्टेनली क्वान र फ्रुट चान जस्ता निर्देशकहरूलाई प्रेरित गर्यो। २००५ मा हङकङ फिल्म अभिलेखको ४K पुनर्स्थापित संस्करणले गल्तिले मूल नकारात्मकमा लुकेका फिलिपिन्सका सडक दृश्यहरू पत्ता लगायो (जुन त्यस समयमा राजनीतिक कारणले मेटाइएको थियो), जसले औपनिवेशिक इतिहासको पूर्ण रूपक पूरा गर्यो।
मिल्कीवे इमेजको शैलीको प्रणेता
यु दाझीको "डार्क फ्लावर" र जोनी तोको "PTU" दुवै "डेज अफ बिइङ वाइल्ड" बाट प्रभावित छन्, विशेष गरी शहरी ठाउँको एक्लोपनको उपचारमा। फिलिपिन्सको सडकमा आह जूलाई पछ्याइएको दृश्यले "चुङकिङ एक्सप्रेस" मा ताकेशी कानेशिरोको दौड दृश्यलाई प्रत्यक्ष रूपमा प्रेरित गरेको थियो। अन्त्यमा टोनी लेउङको उपस्थितिले वोङ कार-वाईको "चरित्र ब्रह्माण्ड" को कथा परम्परालाई खोल्यो, र यो अधूरो कथाले "२०४६" मा क्रस-शताब्दी अनुनाद प्राप्त गर्यो।
जब एकेडेमी अवार्डले यस कृतिलाई तेस्रो पटक "सर्वश्रेष्ठ चिनियाँ फिल्म" को उपाधि प्रदान गर्यो, हामीले अन्ततः "खुट्टा बिनाको चरा" को रूपक बुझ्यौं - यो केवल जू जाईको भाग्यशाली टोटेम मात्र होइन, सम्पूर्ण युगको सामूहिक चित्रण पनि हो। यस उत्तर-आधुनिक भावनात्मक भग्नावशेषमा, वोङ कार-वाईले हामीलाई काव्यात्मक क्रूरताका साथ भन्छन्: घरको खोजीमा रहेका सबै उडानहरूले अन्ततः स्मृतिको कुहिरोमा आत्म-मुक्ति प्राप्त गर्नेछन्।
थप पढाइ:
