İçindekiler
Hong Kong'un neon ışıklarının aydınlatamadığı şehrin çatlaklarında, bir kattaki fahişeler ve bölünmüş daireler, özel bir simbiyotik ilişki oluşturuyor. Görünüşte birbirinden farklı olan bu iki toplumsal olgunun temelinde Hong Kong'un çarpık konut piyasası ve katı sınıf yapısı yatıyor. Sıradan vatandaşlar hayatta kalmak için evlerini güvercin kafesi gibi bölünmüş dairelere bölmek zorunda kalırken, seks işçiliğine zorlananlar da aynı mantığı kullanarak yaşam alanlarını bir üretim aracına dönüştürüyorlar.
Seks işçileri hayatta kalma çatlaklarında çarpık bir ekonomik alan yaratıyor
Bölünmüş apartman olgusu, Hong Kong'daki konut krizinin en açık tezahürüdür. Nüfus Sayımı ve İstatistik Dairesi'nin verilerine göre Hong Kong'da 220 binden fazla kişi, ortalama alanı yalnızca 62 metrekare olan bölünmüş dairelerde yaşıyor. Çimentoyla kapatılan bu kaçış pencereleri ve karmaşık kaçak elektrik kabloları yalnızca fiziksel alanı sıkıştırmakla kalmıyor, aynı zamanda sosyal hareketlilik kanallarını da kapatıyor.
Bu mekânsal yabancılaşmanın ardında Hong Kong’un köklü yapısal çelişkileri yatıyor. Uzun süredir devam eden arsa arzındaki sıkıntı ve gayrimenkul sermayesinin tekelleşmesi, konut piyasasında çift taraflı bir baskı oluşturmuştur. Devletin kamu konutlarında bekleme süresi altı yılı aştı ve bu durum düşük gelirli kişileri "bölünmüş daire tuzağına" itiyor: Aylık kira, konut masraflarına ayrılan gelirin yüzde 40'ını oluşturuyor ve yoksulluktan kurtulmak için para biriktirmeyi zorlaştıran bir kısır döngü oluşuyor. "Tek katlı tek genelev" hizmetlerinde çalışan fahişelerin çoğu bekar anneler veya yeni göçmen kadınlardır. Esasen konut sömürüsüne karşı çaresiz bir uzlaşma olan bu "yüksek riskli, yüksek gelirli" mesleği seçerler.
Bölünmüş Dairelerin Derin Köklü Çelişkileri
Hükümet, kattaki bir fahişenin ortadan kaldırılmasını ve parsellenmiş dairelerin ıslahını basit bir kolluk kuvveti meselesi olarak gördüğünde, sorunun kökenine değil, semptomlarına bakıldığı yanılgısına düşüyor. Singapur'un kamu konut politikası, konut güvenliğinin nüfusun 'ini kapsadığı durumda toplumdaki ötekileştirilmiş grupların sayısının doğal olarak büyük ölçüde azalacağını göstermektedir. Hong Kong'un toprak çıkarlarının zincirlerini kırması, her yıl 50.000 geçiş evi vaadini belirli politikalarla uygulaması ve aynı zamanda bu iki anormal olguyu kökünden ortadan kaldıracak bir mesleki eğitim ve sosyal destek sistemi kurması gerekiyor.
Apartmanın demir kapısından içeri sızan pembe ışıktan, apartmanların koridorlarına yayılan rutubetli ve küflü kokuya kadar hepsi aynı şehir masalını anlatıyor. Barınma, temel bir insan hakkından lüks bir hakka dönüştürüldüğünde, vatandaşlar yalnızca hayatta kalma ile onur arasında acımasız bir tercih yapmak zorunda kalırlar. Bu ikilemi çözmek için ahlaki eleştirinin ötesine geçmemiz ve Hong Kong'un kalkınma modelindeki derin çelişkilerle yüzleşmemiz gerekiyor.
Daha fazla bilgi için:
